Ir al contenido principal

penas

Me quedo mirando el teclado sin escribir. Quiero decir muchas cosas pero no se como. Alguien tendría que inventar un teclado que escribiera sólo, como aquellos pianos de las películas del oeste, que tocaban solitos.
Puedo decir que estan pasando muchas cosas, en todos los ámbitos de mi vida. Por momentos siento que me pasa por encima.
Tengo dos penas. Solo dos, dirian algunos.. En realidad son situaciones que no puedo controlar, que afectan a mi vida y a aquellos que quiero.
Una de ellas se llama "enfermedad", inesperada y silenciosa. Uno siempre piensa que no le va a pasar, ni a aquellos que conoce y quiere, pero no. La vida no es como una la piensa. Y sin embargo las reacciones tambien son inesperadas. No esperaba tomarmelo tan bien, ni con tanta esperanza. Aclaro que no soy yo la que esta enferma, alguien muy querido. A Dios rogando y con el mazo dando, tenemos cadena de oración todos los días a las 19.30, para el que se quiera apuntar. El tratamiento empieza esta semana y haremos todo lo que esté en nuestras manos. Confiamos que Dios va a hacer todo lo que está en las suyas.
La otra pena es diferente, me ataca por momentos. Por primera vez en mi vida me he enfrentado a cierta situación sin dejar que las hormonas me dominen, como dicen mis padres. Y ese es el problema de vivir con la cabeza, que nos hace conscientes. Y yo he sido consciente de lo bien que se siente una cuando tiene cerca a alguien que la tiene en cuenta. Ahora soy consciente de que me gustaría que esa situación se mantuviera. No he dejado a nadie esperandome en Estados Unidos, no nos liemos. Pero ahora ya puedo identificar la sensación de vacío que me asalta a veces.

A vegades plore sense poder evitar-ho. M'ho prenc com una terapia, les llágrimes em fan veure les coses amb mes claritat. Tinc moltes ganes d'estar en un altre lloc, de viure altres coses, de tindre un company que m'ajude a soportar estar separada dels meus pares en aquesta situaciò, que m'agafi la mà, que em diga que tot anirá be. Se que superarás aquesta malaltia, i continuaré lluitant p'els meus somnis, com m'has dit, pero m'agradaría poder estar al teu costat. Us trove a faltar, tant que fa doler.

de rAnita nOe

Comentarios

Cynthia ha dicho que…
Amiga,
No sabemos quien es la persona que esta enferma, pero si sabemos que Dios es un Dios que nos ama y que quiere lo mejor para nosotros... aunque a veces nos cueste comprender las situaciones que nos tocan vivir.
Estaremos orando juntos contigo.
Te queremos,
Cynthia & Alfred
Martini ha dicho que…
Mucha cara y mucha cruz... Besos para animarte!!
nimue ha dicho que…
un abrazo, guapa, espero que venga todo lo mejor para esa persona enferma. Y que lo podamos entender.
dospoals ha dicho que…
Molts ànims.

Entradas populares de este blog

siempre hay una primera vez..

siempre hay una primera vez para todo.. para escribir un blog y hacer amigos. para leer un libro. para estudiar biomecanica. para echarte de menos. para tomar mate. para salir corriendo. para volver a casa. para cogerte de la mano. para ponerse el abrigo, que ya hace mucho frio. para caminar bajo la lluvia. para dormir hasta tarde. para sentir el aire. para decidir olvidarte. para sentir que te enamoras de nuevo. para decirte te quiero. hoy he echo todas esas cosas... menos volver a casa. de rAnita nOe

cOmO hagO..??

Una amiga leyo.. palabras que nO se dicen.. me escribio esto. Es verdad mi Nonita linda, como se hace para no decir nada ni expresar siquiera lo mas minimo que se siente? Como se hace?? Y yo me pregunto.. Como hago para controlar los latidos de mi corazon, para que no sean tan fuertes que los puedas escuchar cuando pasas a mi lado? Como hago para salir a tu encuentro con pasos lentos y tranquilos? Como hago para controlar mi imaginacion y no dejar que invente mil historias, mil situaciones, mil finales romanticos para algo que no sera? Como hago para no pedirte que me abraces y que no me dejes nunca? Como hago para seguir sonriendo aun cuando tengo ganas de llorar? Yo ya no hago nada.. solo dejo el tiempo pasar. Pero dime, Como hago? de rAnita nOe

rOpa

Llego de buscar unas camisetas en la lavanderia de la universidad. Me las han devuelto manchadas, con lamparones que antes de llevarlas no tenian. Una cosa es que no me guste la plancha (mi madre respira tranquila porque me planchan la ropa en la lavanderia) y otra es que vaya a salir por ahi con lamparones azules en una camiseta rosa.Y no se quieren hacer responsables.. Pero no saben con quien se estan metiendo, conmigo, nieta de Manolo Do Patio y de Carmuxa, conchuda(*) y gallega. Rodaran cabezas... (*) conchuda: genero familiar, la familia de mi padre tiene ese nombre en el pueblo. NO leer en el sentido argentino, gracias. de rAnita nOe