Ir al contenido principal

Entradas

Mostrando entradas de marzo, 2006

c O n t e n t a

Así estoy. Y no quiero evitarlo. Tampoco puedo. Aunque las cosas siguen pasando. Los de HP (impresora) me estan volviendo un poco loca (más). Los trabajos practicos ocupan todas mis horas libres, aunque tengo que reconocer que robo algún que otro minuto para leer libros que no tienen nada que ver con la carrera.. Esto de los libros electronicos me pone las cosas más fáciles, jeje. El dedicar más tiempo a leer me hace sentir bien, me siento más yo, más como antes.. Hoy hemos tenido una reunión, todos los alumnos de la carrera (o casi todos) para arreglar cosas con la directora. Ha terminado siendo muy emotivo, porque ella asumió su cargo solo dos semanas antes del inicio del curso (la anterior directora se fue) y verdaderamente está un poco estresada con todo, aparte de todo sigue dandonos clase. Es una SUPERMUJER. Hemos terminado la reunión con una aplauso a la nueva directora, ella a terminado llorando, muchas emociones. Estoy contenta, porque pese a cambios como este, importante, est

Ayer

Hoy os regalo esta foto por ayer. Porque fue un dia largo, pasaron muchas cosas. Empece a dar clases como ayudante de proferora, la materia, semiopatología. Yo nerviosa, ellos riendose de mis nervios. Al final salió todo bien, yo contenta y ellos asustados, las fotos eran impactantes. Por la tarde, como ya os conté, tenía practicas en el hospital. Me mandaron con una compañera a la UCI (terapia intensiva) a hacer movilización a un señor que había pasado por una cirugia abdominal, que se había complicado con un resfriado.. Al final acabe yo sobre una camilla, mareada y con ganas de vomitar.. La presión, que me abandona en el mejor momento.. El día tuvo su buen final, como las mejores historias.. después de conocernos "sin pelos en la lengua" y de ver tres satelites en el tejado, que iban al contrario... Esta noche he dormido como un bebé. de rAnita nOe

dia a dia

Casi acaba un dia que ha empezado demasiado pronto. Solo me quedan dos horas de practicas, en el hospital. En la tercera hora de clase me he dormido. Por razones externas a mi persona, yo no tengo culpa que ese despertador suene a las 5.30 de la madrugada. Aun queda mucho dia, aun tienes que conocerme. Me voy, que tengo que ponerme el uniforme, algo asi como licencia para matar, jejeje. de rAnita nOe

cultivO

Y soy yo, aqui, cultivando mi paciencia. Peleando con blanquita* para que me deje conocerla. Y conmigo misma, porque cada dia que despierto, me conozco un poco mas. Y ultimamente me gusto. Hoy me gusto dos kilos menos. Me levanto temprano, asi tengo mas tiempo para conocerme. Y asi ver amanecer este nuevo dia, que me da que es el mio, porque si, porque yo quiero. Se me forma la rutina, nueva, llena de cambios, llena de rutina... Y lo mas interesante es conocerte. Ver la vida desde otro punto de vista, que cambia el mio, o me ayuda a darme cuenta de lo bueno que es ese punto de vista que yo cultivo, como mi paciencia. de rAnita nOe

yO cOmplicO, tu cOmplicas, el cOmplica..

Cuando las cosas quieren salir, salen. Solas y sin poder controlarlas. Y aqui estoy, siendo la misma de siempre, pero más tranquila. No tengo nada que demostrar, una vez mi padre me dijo una frase muy sabia: "Nunca des explicaciones, tus amigos no las necesitan, tus enemigos no las creeran." Somos amigos, y aunque tengo explicaciones me gustaria que no las necesitaras. Porque en esto de conocerse, las cosas no son fáciles, y nosotros las podemos hacer mas complicadas. Yo no se hacer las cosas de otra manera. Ya habia dicho que soy rara. Hasta para estas cosas. de rAnita nOe

me delatan

Voy con cuidado, porque mis ojos me delatan, no sería la primera vez que me descubren. A mi nadie me ha explicado como cerrar las ventanas del alma y a mi sentimientos les gusta pasearse desnudos ante la mirada de aquellos que me miran a los ojos. Por no saber, no se ni poner cortinas. Llevo muy mal eso del lenguaje corporal, otro que me anda delatando. Que si cruzarse de brazos significa rechazo, retorcerse las manos, nerviosismo, inclinarse hacia delante, interes.. ¿¿y que pasa si me retuerzo las manos mientras me inclino para cruzarme de brazos?? Lo del lenguaje hablado, demasiado dificil, ademas ultimamente para las conversaciones importantes me tiemblan las palabras, que no la voz. lo que tambien puede ser es que me de un poco de miedo eso de decir lo que se me pasa por la cabeza en ciertos momentos. de rAnita nOe

miscelanea

Todo vuelve a estar mas o menos en su sitio. Vuelvo a tener internet en el internado, con lo cual dejo de usar tildes otra vez. Hoy estoy mas animada, las cosas van mejorando, gracias a Dios. Ya no tengo mas clases esta semana, asi que voy a dedicarme a hacer todos los trabajos pendientes para no agobiarme la semana que viene, con tranquilidad. Tambien voy a dedicarme unas horas para mi, ultimamente no me he mimado nada. El viernes me voy a ir a algun sitio, es festivo y pienso pasarme todo el dia por ahi.. Aun estamos decidiendo que hacer.. el cine se presenta como la mejor opcion, pero sabeis mi costumbre de no hacer planes, acaban aguandose siempre. Algunos amigos han decidido irse este fin de semana largo a sus casas, yo me quedo. Por cierto, he perdido la llave de la habitacion, justo ahora estoy esperando que la preceptora venga a darme otra.. lo que mas pena me da es que ayer, justo ayer, habia comprado un llavero antiestres.. no estoy estresada, pero era una carita feliz, amari

mil cosas

Soy yo, contra todo. Una sola mente, una sola imaginación, un solo aguante, unas solas ganas. Soy una, contra mil cosas. Algunas de ellas, agradables, estoy contenta de que esten sucediendo. Otras, ojala no ocurrieran. Esto cambia por momentos y estoy decidida a hacer que el cambio sea a mejor. Pase lo que pase. Se que no estoy sola, tambien se que soy yo la que tiene que sacar las castañas del fuego. Supongo que es el proceso de readaptacion, un nuevo comienzo en muchos sentidos. Dame tiempo, volvere a tener todo bajo control. de rAnita nOe

aca ta

He vuelto. Ya estoy en Argentina, y aunque debería haber venido por aqui antes, no he tenido tiempo. Desde el jueves por la noche me he dedicado a deshacer maletas, cajas y a ordenar. Demasiadas cosas acumuladas en tan poco tiempo. Lo mejor ha sido el reencuentro. Sin duda. No me habia dado cuenta de cuanto puedo necesitar a cierta gente. El año empieza, y yo tengo las pilas nuevas. No voy a tener mucho tiempo estos dias para venir por aqui, aun tengo que enterarme de las clases que tengo.. empezar a adaptarme a todo, este año aparte de vivir con mi hermana tenemos una compañera de cuarto, Susana, empezamos a conocernos. ImissedUaLOT, really. de rAnita nOe

ya me vOy

Os escribo el que creo que será el último post desde España. Estoy en casa de Zeus, la ultima visita, la que más necesitaba. Ayer lo pasé genial, conocí por fin a MRT y también una parte de Madrid que no conocia. No voy a resumir los dos meses que llevo aquí, sería demasiado largo, además ahora la cabeza está en otra parte, ya está viajando... Nos vemos. de rAnita nOe

me enamOré

Ha sido un fin de semana mágico, justo lo que necesitaba. Saturar mi mente y mi cuerpo de una gran urbe. Y la escogida ha sido Barcelona. Siento no haber avisado con más tiempo y asumo toda la culpa de no haber quedado con vosotros, pero volveré, porque me he enamorado. Mi hermano se ha dedicado a enseñarnos las tiendas más interesantes, de diseño y muy pijas (chetas) en una de ellas, especializada en chocolates, os diré el nombre no por hacer publicidad, si no por recomendarosla, CACAO SAMPAKA, que está por una de las que cruzan el Passeig de Gràcia, donde entramos a comprar unos regalos coincidimos con Andreu Buenafuente y le pedí un autografo, pero esa es historia de otro post. He pasado mucho tiempo con mi tía y mis primos, genial. También he visto a varios amigos y juntos hemos descubierto Barcelona. Después de cenar el Sábado, Andrés, nos llevó por la parte antigua de la ciudad narrando la historia de cada rincón, el barrio judío, la sinagoga más antigua de Europa, el viaducto (

BCN

A la fi n'estic en Barna. Porte mes d'un mes intentan ser-hi açi. Molt de tren, metro i altres mitjans de locomoció. Han passat moltes coses (perdoneume les faltes d'ortografia i els accents, pero necesite escriure en valencià i fa molt de temps que no ho faig. :)) continue donant-li voltes al cap. Fins i tot m'he tallat els cabells, per vore si no la faig rodar tant. Avui he anat per tota barcelona a un molinet de vent, de colors. Al metro, al carrer.. Molts m'han mirat, alguns increduls, altres soles feien un somriure. Al metro feia vent, com sempre, i girava molt rapid, com els meus pensaments, m'ha fet recordar una canço.. Gira el mundo, gira, en el espacio infinito... Regals, pins, tarjetes.. n'he comprat moltes coses per als meus amics i encara tinc que comprar-ne per mi. Si tot va be anire a madrid el dimarts, en fa falta estar amb Zeus, el meu millor amic. Potser no puc dir tot el que tinc al cap, no tinc paraules i tampoc vuic fervos donar voltes al