Ir al contenido principal

amics, ja nO.

Deixem de ser amics. Tu ho has decidit, pels dos. M'has tractar com si fos una nina de drap. No ha importat el que jo pense, ni els meus sentiments. Et vaig oferir una amistat de les de veritat, sincera, tranparent, sense trucs, sense mentides. L'has trepitjat, rebutjant-la com si fos dolenta, com si fos irreial. Totes les coses que no t'he dit, ja mai te les dire. M'has perdut a conciencia. No vals ni les llagrimes que m'has furtat, no estic fugint, perque no tinc por, però tens que saber que no tornare a confiar en tu. Ara som desconeguts, jo pensava que ens coneixiem. M'he adonat de que no eres com jo creia i que tu no em coneixies gens. Si m'hagueres conegut una mica t'hagueres adonat conte de que no hi ha res mes important que l'amistat.

de rAnita nOe

*perdon por las faltas de ortografía, falta de acentos etc..

Comentarios

Bito ha dicho que…
Casi, casi... pero no lo pillo del todo.
rAnita nOe ha dicho que…
perdon, bito.. salio en valenciano y no quise traducirlo..
beso
Anónimo ha dicho que…
Sinto que e por sacarte moi cedo do teu lar e da tua terra, cando tes sentimentos fortes salten dentro bágoas que non salen en galego, sinto isto e deixame magoádo con ciumes do que pudo ser e non foi.
Pero cando miro a cerna, o miolo do asunto non sinto pesadumes, ollo para diante ó verdadeiro obxetivo de por que o fixen e sigo decindo que vamos en camiño a cidade celestial onde non falaremos sinon que cantaremos, mira pra diante, pra cima e verás que Xesús sigue ahi, esperándonos,con coisas mais bonitas das que podemos ouvir, ou ver, ou nen siquera achar.

Que él coide os teus pasos xa que eu non podo, e meu desexo.

Biquiños, sempre perto e o mesmo tempo tan lonxe.

Temos saudades de vos.

Queroche

Pirilón
rAnita nOe ha dicho que…
Pirilon, fasme xorar.. Non foi cedo, porque sintome galega, non valenciana.. e certo que non falo ou non escribo en galego, pero pra mi e a lingua mais doce...
gracias por pensar na miña educacion tan cedo! querovos moito, tenho moitas saudades da miña familia

bicos, sempre perto....

Entradas populares de este blog

ssssstresssssss

Hoy ha sido un día movido, para decirlo suavemente. Los siete de un lado a otro llevando, trayendo y devolviendo cosas de un lado para otro con tal de terminar el trabajo. Como siempre pasa con estas cosas el tiempo se vuelve en contra y al final no todo sale como nos gustaría. Por la tarde hemos llevado a Blanquita, nuestro mac (de mi hermana y mio) al servicio técnico, a ver que nos dicen, yo espero que entre en garantía. Hemos ido a llevarlo a Murcia con mi hermano y su novia, la foto que veis arriba se la he sacado desde el asiento de atrás.. no le gusta que le saquen fotos, le da vergüenza.. Hemos acabado el día con un heladito. Os adelanto notición: el año que viene se casan.. ahí queda eso. de rAnita nOe

siempre hay una primera vez..

siempre hay una primera vez para todo.. para escribir un blog y hacer amigos. para leer un libro. para estudiar biomecanica. para echarte de menos. para tomar mate. para salir corriendo. para volver a casa. para cogerte de la mano. para ponerse el abrigo, que ya hace mucho frio. para caminar bajo la lluvia. para dormir hasta tarde. para sentir el aire. para decidir olvidarte. para sentir que te enamoras de nuevo. para decirte te quiero. hoy he echo todas esas cosas... menos volver a casa. de rAnita nOe

mi cOcina..

Echo de menos la cocina de mi casa. Podria echar de menos cualquier otro lugar, como mi cuarto, el salon, donde esta la tele, cosa que en el internado no hay. La oficina donde esta el ordenador y pasaba casi todo el tiempo conectada a internet. El cuarto de banyo, que tiene una banyera, que se echa de menos cuando no se tiene. Pero mi lugar favorito es la cocina. Es mi mundo desde pequenya, donde mi abuela hacia magia con la comida en el restaurante. Me quedaba engatusada mirando el trajin de la gente, pela patatas, limpia las ollas, saca el hielo del congelador. Aprendi mil y una maneras de cocinar. Me dejaba llevar por la musica de las cazuelas burbujeantes, por las canciones que cantaba mi papa y por el abrir y cerrar de la puerta. La cocina es mi refugio, mi mundo secreto donde mezclo ingredientes a voluntad de mi estado de animo. Donde puedo encerrarme y dejar que todos mis problemas hiervan hasta evaporarse, donde puedo mezclar mis lagrimas con la masa de pan y hornearlas hasta q...